Rechtbank Den Haag 8 januari 2020 ECLI:NL:RBDHA:2020:4

Rechtbankprocedure over de mede-aansprakelijkheid van de Staat (de Raad voor de Luchtvaart) voor onvergoed gebleven schade van slachtoffers en nabestaanden van de vliegramp in Faro op 21 december 1992. Een vliegtuig van Martinair stortte toen neer, waardoor 56 (overwegend Nederlandse) doden en 106 zwaargewonden vielen. De rechtbank komt (in afwijking van een gelast deskundigenbericht) tot het oordeel dat de Staat onzorgvuldig en daarmee onrechtmatig jegens de eisers handelde, door na de crash onjuiste informatie naar buiten te brengen over de (primaire) oorzaak van de crash. De Staat maakte –aldus de rechtbank – te stellig openbaar dat het vliegtuig zou zijn neergestort door voornamelijk weersomstandigheden, terwijl dat uit de destijds beschikbare onderzoeksresultaten niet kon worden afgeleid. Daarnaast heeft de Staat onvoldoende openbaar gemaakt dat de crash zijn oorzaak mede vond in fouten van de bemanning. Door deze omissies van de Staat zijn de eisers verkeerd voorgelicht en op het verkeerde been gezet over de werkelijke primaire oorzaak van het ongeval, namelijk falen van de bemanning. De eisers stellen daardoor schade te hebben geleden. Als zij op de hoogte waren geweest van de juiste oorzaak van de crash, dan zouden de onderhandelingen met Martinair een ander karakter hebben gehad en zouden zij de vaststellingsovereenkomsten met Martinair niet in de huidige vorm zijn aangegaan. De onderhandelingspositie van eisers zou beter zijn geweest en dat zou tot een hogere schadevergoeding hebben geleid. De rechtbank stelt niet vast of dat zo is, maar overweegt dat die kans wel bestaat. De rechtbank schat de kans op 20%; de eisers beschikten destijds namelijk over een Portugees onderzoeksrapport waaruit bleek dat de crash primair veroorzaakt werd door menselijk falen, waarmee zij de onderhandelingen konden inzetten. Volgt verwijzing naar de schadestaatprocedure.